Patron

Andrzej Bobola urodził się w 1591 roku. W wieku 20 lat wstąpił do klasztoru jezuitów w Braniewie. 31 lipca 1613 r złożył śluby zakonne, a 12 marca 1622 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Już na pierwszej placówce okazał się doskonałym duszpasterzem: świetnym spowiednikiem i kaznodzieją. Pod koniec 1642 r. lub na początku 1643 r. przeniesiono go do Pińska, gdzie, z przerwami, mieszkał do śmierci. 
W 1596 r. podpisano w Brześciu n. Bugiem unię Kościoła wschodniego z zachodnim na ziemiach polskich. Jednocześnie z synodem obradował w Brześciu antysynod, na którym zaprzysiężono walkę z unią. Mordowano katolików bez względu na wiek, płeć czy pochodzenie społeczne. Zagrożona ludność chroniła się w lasach. Przypuszczalnie chcieli tam znaleźć schronienie także pracujący jezuici Szymon Maffon i Andrzej Bobola. Andrzeja Bobolę znaleziono 16 maja. Tam po wielkich torturach zamęczono go.

Kult zaczął się rozwijać od 1702 r., kiedy Andrzej Bobola ukazał się rektorowi Kolegium Pińskiego i polecił odnaleźć swoją trumnę. Odnaleziono trumnę, odkryto ją i ze zdumieniem stwierdzono, że umęczone ciało zachowało się w doskonałym stanie. Zaczęło się wtedy pielgrzymowanie do jego grobu. Kanonizacja odbyła się 17 kwietnia 1938 roku.